Chiang mai, chiang rai, myanmar en begin Laos

Hallo allemaal en een fijne koningsdag!

Helaas voor mij dit jaar geen koningsdag want er zitten hier terreinen expats voor een mooie parade zoals in Zürich. De vorige keer vertelde ik jullie over mijn plan om te gaan ziplinen en wat een ervaring was dat! Via flight of the gibbon had ik een zipline avontuur geboekt wat al meerdere keren als de beste tour van Thailand omschreven werd door tripadvisor en jesper had mij vooraf weten te overtuigen dat dit een must do was. Ik wist niet geheel zeker of ik dit ook zo vet zou vinden vanwege mijn kleine hoogtevrees maar dan had ik het in ieder geval geprobeerd. Helaas begon mijn ochtend niet geheel als verwacht, op mijn briefje stond klaar staan tussen 8:00-8:30. En dus stond ik om die tijd klaar. Maar om 8:30 was er nog steeds geen busje om mij op te halen. Omdat ik zoals al eerder gezegd gehoord had dat ze je expres vergeten en jouw geld dan niet terug geven omdat het om een of andere reden jouw fout is dat je vergeten bent besloot ik gelijk te laten bellen. Toen werd mij verteld dat ik om 09:00 uur naar een ander pick up point gebracht zou worden want dit was een nieuw centraal pickuppoint. Dit punt bleek gewoon een goedkoop hotel om de hoek te zijn en hier kreeg ik een nieuw ticket waar niet eens mijn naam op stond maar dat hoorde zo aldus de agency waar ik geboekt had. Jaja dit zal wl een of andere thaise maniet zijn om extra geld te verdienen. Ik zou om 9:30 opgehaald worden en gelukkig werd ik dat ook rond die tijd. Samen met een stel uit nieuw Zeeland reden wij een uur lang door de heuvels van Thailand de jungle in. Eenmaal op de bestemming aangekomen kregen wij een soort harnas aan en een mooi helmpje op. Twee mannelijke expats uit Hongkong en hun twee zoontjes kwamen ook bij onze groep die door mister ae en mister cash geleid werd. Mister cash was echt de grappigste Thai die ik ooit heb leren kennen en kende zinnen uit vrijwel elke taal, maar altijd professioneel waardoor je je 100% veilig voelde. Wij werden eerst afgezet op een punt met een kleine zipline en natuurlijk was deze eerste vliegende ervaring een beetje eng maar daarna was het zoooo vet! Vooral de lijn van 800 meter was super gaaf omdat je over tal van bomen heen sjeesde. Bij andere lijnen zagen wij ook nog een paar gibbon aapjes met kleintjes. Deze zijn eigenlijk wild maar omdat ze constant eten krijgen blijven ze rond dit punt hangen en zijn zij een van de favoriete onderdelen van de tour. Naast ziplinen hebben wij ook nog geabseilt. Dit was eigenlijk niet meer dan vanaf een hoge boom een gat van een platform ingaan en dan recht naar beneden gelaten worden. De eerste et een hoogte van 15 meter vond ik doodeng vooral omdat ik als eerste van mijn groep ging, maar de tweede die vanaf een 700 jaar oude boom 45 meter naar beneden ging was geweldig! Ook de spiderman waarbij de haak aan je rug bevestigd werd en je naar beneden moest springen om zo een horizontale vliegervaring te hebben was super vet en gaf echt een gevoel van vliegen. Na 2,5 uur zat het helaas erop maar wat was dit een gave ervaring en inderdaad een aanrader voor iedereen thinks Jesper! Na terugkomst in chiang mai werd ik door de nieuw zeelanders uitgenodigd om nog even in hun hotel te komen zwemmen omdat dit bij de waterval waar wij na afloop als onderdeel van de tour naartoegingen niet kon. Waarschijnlijk hadden ze medelijden met mij en mijn gebrek aan een zwembad in deze hitte. Maar goed uit schuldgevoel of niet, het zwembad was heerlijk en het was erg gezellig om meer over nieuw Zeeland te horen.

De volgende dag zou ik wederom tussen 8 uur en half 9 worden opgehaald maar dit keer voor het bezoek aan een olifantenboederij. Alleen dit keer werd ik al om half 8 min of meer wakker gemaakt door het boekingbureau wat ook in het hostel zit dat ze er al waren om mij op te halen. Toen ik tien minuten later beneden was bleek dat ik mij voor niets gehaast had want ze waren eerst een andere familie op gaan halen. Deze keer bestond mijn groep uit een familie met twee kinderen die heerlijk wagenziek waren en behoorlijk aan het overgeven waren en hun opa en oma en een meisje uit Duitsland. Die kinderen hebben er gedurende de rest van de dag voorgezorgd ik er zeker van ben dat ik hoe dan ook de komende tien jaar niet aan kinderen moet denken. de hele dag het geroep om mama en dan praten in een soort van taal die geen volwassene snapt omdat er geen normaal woord in zit of consequent nietluisteren door de hoed en schoenen zeker niet te laten waar ze horen, pff respect voor alle moeders maar ik pas! Eenmaal op de boerderij kregen wij eerst een uitleg over hoe slecht het gaat met de Thaise olifanten populatie. In 40 jaar tijd is namelijk bijna de helft overleden en dat terwijl olifanten 85 jaar oud kunnen worden. Op deze boerderij beschermen ze de olifant door olifanten op te vangen en in een natuurlijke gevangenschap te laten leven (gelukkig zonder kettingen en martelwerktuign om ze te besturen) en een uitgebreid fokprogramma. Het afgelopen jaar hebben zij vijf kleine olifantjes op hun boerderij mogen verwelkomen. Verder leerden wij hoe je een olifant op zijn gezondheid kunt checken 1. Een olifant heeft geen traanbuizen dus het is belangrijk dat de natte plekken onder de ogen ongeveer even groot zijn. 2. Een olifant zweet maar op een plek en dat is net boven zijn teennagels een gezonde heeft dit een beetje zichtbaar terwijl hij in rust is. 3. Olifanten slapen vier uur per dag op de grond als zij gezond zijn dus check of er stof aan beide kanten van het lichaam zichtbaar is 4. De poep van een olifant dient uit minimaal 8 keutels te bestaan en naar niets te ruiken en als je het uitknijpt water te bevatten. Gelukkig werd dit onderzoek vooravond gedaan ;). Vervolgens kregen wij allemaal een eigen olifant toegewezen en moesten wij deze voeren en schoonmaken met bamboe bladeren. Het was erg indrukwekkend om een olifant bevelen te geven waardoor het zijn mond open deed en je de bananen en andere lekkernij in zijn mond kon stoppen of hoe je ze kon laten liggen om schoon te maken. Toen dit gedaan was zijn wij op onze olifant gestapt en door een riviertje gereden. De stenen uit deze vizier zorgen ervoor dat de nagels natuurlijk slijten en gepolijst worden minderwaardig d nagels van deze olifanten zagen er veeeeel beter uit dat die van d trekking. Om op een olifant te rijden zijn er drie manieren om op zijn nek te gaan zitten 1. Hij gaat liggen en jij kruipt erop, dit kon bij mijn olifant niet want die hield niet van liggen. 2. Via zijn voorbeen helpt hij je omhoog en kun je vervolgens zelf verder klimmen, ook dit wilde of kon de mijne niet. 3 via zijn slurf helpt hij je een beetje omhoog en klim jezelf naarboven en draai je je om. Deze optie moes ik dus doen en ook dit was de eerste keer doodeng. Het rijden zelf was in niets vergelijkbaar met paardrijden. De olifant schommelt namelijk behoorlijk en met gebogen benen waarbij je knieën boven de oren rusten en je onderbeen in een behoorlijk scherpe hoek onder d oren zit is niet erg comfortabel. Vooral omdat die van mij graag stopte om rustig om zich heen te kijken. Halverwegevkregen wij een heerlijke Thaise lunch natuurlijk met rijst maar dit keer ook met kippenpoten en heerlijke zoete Thaise taartjes en koekjes hmmmm. Toen we terug kwamen bij het kamp moesten we in de rivier de olifant wassen en ook dit was erg gaaf om te doen. Een van de olifanten kon zelfs op commando met zijn slurf water spuiten. Tijdens het wachten op onze dvd met onze foto's zagen wij papa olifant ook nog even op mama olifant springen voor een vluggertje dus over 20 tot 24 maanden zal er als het goed is weer een nieuw baby olifantje geboren worden. En deze zijn trouwens mega schattig maar erg ondeugend, want na het badderen moesten de olifanten opnieuw eten en de kleine olifantjes uit de groep kwamen gewoon eten uit het mandje wat je vast hield stelen. Ze hadden ook van die mega stekelige haartjes uit hun ruwe huid steken, waardoor het bijna jammer is dat ze uiteindelijk opgroeien tot volwassen grote olifanten. Ik moet zeggen dat ik erg blij ben dat ik ook deze kant van het olifantentoerisme in Thailand gezien heb. Hier leken de olifanten in tegenstelling tot die van de trekking echt gelukkig en hebben zij allemaal hun eigen vast verzorger die zorgt dat ze niets te kort komen en dat is nogal wat want ze schijnen 300 kilo per dag te eten. Ik hoop dat de olifantentochten met de olifanten die geen goed leven hebben zo snel mogelijk als vast onderdeel van de trekking verdwijnen en dat er alleen nog op verantwoorde wijze met deze geweldige dieren wordt omgegaan.

Na terugkomst in het hostel besloot ik om de mogelijk spierpijn van het olifantrijden voor te zijn mijzelf te trakteren op een heerlijke Thaise massage. Bij binnenkomst zag ik tal van kleine schattige Thaise vrouwtjes alleen toen ik aangaf een Thaise massage te willen kwam de grote zus om de hoek (lees een tientonner die absoluut niet meer schattig of klein te noemen was). Ik had toen al mijn bedenkingen maar ach wie weet zou het de chillste massage ooit zijn. Helaas bleek dit zeker niet geval toen ze maar mega hard op bepaalde plekken in mijn benen bleef drukken. Zelfs toen ik aangaf dat het zeer deed lachte ze en zij ze sorry maar bleef gewoon doorgaan. Vervolgens ging ze ook nog eens met haar hele gewicht (en geloof mij dat was behoorlijk wat) nog harder op bepaalde drukpunten te werk en begon ondertussen ook nog doodleuk te sms'en. Toen ze bij mijn rug aankwam en ik vrijwel geen adem meer kon halen en het meer als een marteling als een massage voelde was het voor mij genoeg en heb ik het ruime Thaise gewaad snel verruilt voor mijn eigen kleren en ben ik weg gegaan. Ze wist niet goed wat ze hier mee aan moest maar ik had nog steeds gewoon last van mijn rug en haar botte kracht. De eerdere Thaise massages waren ook pijnlijk geweest maar voelden in iedergval professioneler aan en veroorzaakten geen ondragelijke pijn.

De volgende dag heb ik chiang mai met zijn geweldige markten verlaten voor een 3 uur durende busreis naar chiang rai. Dit omdat ik na een week chiang mai. Wel gezien had en vooral de hitte en smog van deze stad zat begon te worden. Met de groene vip bus kon ik voor 288 baht, omgerekend ongeveer 5 uur drie uur lang chillen in een stoel die business class waardig was en met meer dan voldoend beenruimte, erg chill dus. In chiang rai had ik voor het eerst niets geboekt en ben ik op de bonnefooi opzoek gegaan naar een hostel. Met deze hitte en mijn richtingsgevoel was dit geen pretje dus uiteindelijk maar met een tuktuk naar een guesthouse gegaan waar ze een zwembad zouden hebben. Via booking.com zou een kamer 500 baht kosten, iets meer als een tientje maar bij aankomst bleek dat ik voor 400 baht een eigen douche zou hebben, voor 300 baht een gemeenschappelijke badkamer maar omdat ik alleen was zou dit voor 200 baht kunnen. Dus voor minder dan 5 euro kleine eigen kamer maar met zwembad, nice! Hier heb ik natuurlijk de hele middag heerlijk gechilt en een Brits meisje leren kennen die dezelfde kant als mij opgaat dus wie weet tref ik die nog een keer. 'S avonds ben ik naar de nightmarket geweest en ik heb alle spullen van de bergvolkeren nu wel gezien of alle kraampjes met armbandjes en andere frutsels. Maar deze markt was erg leuk omdat er op verschillende pleintjes gegeten kon worden en hier een podium met een open microfoon was. Thaise meisjes die een Thaise dans opvoerden, zangers die de audities van de lokale X factor nog niet zouden halen en te schattige kinders die deze zeker wel aan zouden kunnen waren een leuk entertainment bij het eten.

Mijn eerste echte dag in chiang rai besloot ik omdat het stadje zelf niet veel voorstelt, de bus te pakken naar de grens me Myanmar. Dit keer geen VIPbus maar een lokale bus waar naast de Thai zelf ook tal van pakketjes en gekochte spullen in vervoerd worden. Ik moet zeggen dat het een behoorlijke uitdaging was om mijn benen tussen mijn stoel en de beschikbare beenruimte te vouwen, want 175 is gewoonweg te groot voor deze stoelen en beschikbare ruimte. Alhoewel deze bus geen airco had stonden de ramen open en waren er tal van ventilatoren om de boel lekker fris te houden. De bus zag er zelf behoorlijk oud en vergaan uit maar eigenlijk werkte hij prima. Onderweg stopt deze helaas niet alleen bij haltes maar gewoonweg voor iedereen die aangeeft mee te willen en wanneer je eruit wilt geef je een gil en stopt hij voor je. De reis naar mae sai het grensstadje met Myanmar was niet heel bijzonder maar ach je moet er wat voor over hebben. Eenmaal aangekomen vielen mij de douaniers 100% mee en binnen no time stond ik dan in Myanmar. Voor ik dit kon beseffen werd er gelijk aan mij getrokken of ik sigaretten wilden kopen, en of ik met een tuktuk mee wilde en of ik soms een tas wilde kopen of dit of dat. De mensen hier waren nog opdringeriger als de laatste keer dat ik een markt in Turkije bezocht. Op de markt waren vrijwel alleen maar winkels met relatief goede imitatie tassen. Bij sommige kosten het mij echt moeite om de verschillen met de echte merken te ontdekken. Zelfs het leer voelde identiek aan. Het enige wat ik uiteindelijk op de markt gekocht heb was een fanta en hierdoor had ik nu ook myanmargeld. Geen idee waarom Jesper hier 3 uur over gedaan heeft want het was niet heel moeilijk. Omdat het nog steeds redelijk vroeg was besloot ik toch een tuktuk te nemen om wat meer van Myanmar te zien als alleen dit mega toeristische. Helaas dacht de chauffeur dat ik een voorliefde had voor tempels en stopte hij alleen bij tempels. Op sommige plekken was het uitzicht wel geweldig, maar de tempels, die heb ik nu wel een beetje gehad. Al was er een wel grappig omdat dit een soort plein was waarbij je naar een beeld moest lopen met de dag waarop je geboren bent. Hier was je de Boeddha door er water over heen te gooien, drie keer te buigen en een wens te doen. Verder vond ik de borden met HIV spread free zone erg apart om langs de weg te zien staan en ook de vele bedelaars met groeistoornissen of missende ledematen waren erg aangrijpend. Helaas heb ik niet meer van dit land kunnen zien omdat mijn dagvisum alleen toegang verschafte dat deze stad en zelfs met een uitgebreider visa mag je niet het hele land door reizen. Op de terugweg bleek maar weer eens wat de voordelen van een westers uiterlijk zijn. Bij verschillende politiecontroles moest iedereen zijn paspoort laten zien behalve ik en tal van mannen moesten zelfs mee de bus uit voor een of ander onderzoek mbt drugssmokkel. Tenminste dat is wat ik begreep van een Thais vrouwtje in haar poging om Engels te praten. 'S avonds ben ik met wat andere mensen uit mijn guesthouse het nachtleven van chiang rai gaan verkennen voor koningsnacht. Maar ik kan er kort over zijn, er is geen nachtleven. Een paar Changs in een rustige bar en een paar potjes biljarten waarbij ik een beetje ben afgeslacht geven beeld aan mijn te gekke eerste koningsavond ;)

Vanmorgen ben ik eerst naar de witte tempel geweest en deze is zeker de vetste die ik ooit gezien heb. Deze tempel is namelijk ontworpen door een kunstenaar en de wegafzettingspionnen bevatten al doodskoppen. En ook bij aankomst valt het op dat er hoofden in de bomen hangen en bij de brug handen omhoog rijken. Natuurlijk zijn dit geen echte ledematen maar allemaal in het wit en van steen geeft het een aparte verschijning weer. Ook hebben ze hier een soort van wensbomen die er heel artistiek uitzien waar je een wens in kun hangen. Als ik binnen de tijd die ik heb afgesproken met de taxichauffeur terug ben is hij nergens te vinden. Zelfs na een kleine discussie was hij ervan overtuigd dat ik minimaal een uur nodig had voor deze tempel. Gelukkig kwam hij na een kleine 15min aan. En eenmaal terug bij het guesthouse probeerde hij de regels van zijn taxicentrale op creatieve wijze uit te leggen zodat mijn kosten niet de 260 van de meter waren maar 400. Natuurlijk is hem dit niet gelukt, maar vermoeiend begint deze eeuwige discussie over geld na een kleine drie weken wel te worden. Als ik uit wil checken gaat deze discussie vrolijk verder want ik zou te laat zijn met uitschenken en dus vannacht verplicht moeten blijven. Niemand die mij hier ooit iets over uitchecktijden verteld heeft en totaal geen drukte mbt de kamers en zeker omdat ik maar 10 te laat zou zijn ook hier weer een discussie waarbij de receptioniste zich uiteindelijk gewonnen geeft. 'S middags neem ik de bus naar chiang Kong om de oversteek jetlags te kunnen maken. Bijna in chiang Kong aangekomen zie ik de andere backpackers voorin aanstalten maken om de bus te verlaten en dus volg ik hen. Ik zag op de wegbewijzering al dat wij dicht bij de brug waren voor de grens maar zodra ik een aantal tuktuks zie di geld geven aan het vrouwtje weet ik genoeg. Dit is weer eens toeristisch Thailand ten top. Een andere tuktukchauffeur laat gelijk zien dat het 50 baht gaat kosten om ons naar de brug te brengen. Omdat ik vrijwel in de middle of no where ben en ik geen zin heb om nog een keer een discussie over 1 euro aan te gaan besluit ik in de tuktuk te gaan zitten. De jongen en het meisje die ook uitgestapt waren maken nog totaal geen aanstalten om iets te ondernemen. Dus naar vijf minuten waarin er niets verandert vraag ik of we kunnen gaan, geen reactie van de chauffeurs. Na drie pogingen reageert er een en hij zegt dat als de andere twee daar blijven omdat de jongen hoofdpijn heef dan is dat prima maar kost het mij 80 baht. Jaja net stond er nog duidelijk op zijn mega grote poster dat het 50 baht was onafhankelijk van het aantal personen en nu alweer deze discussie. Uiteindelijk besluiten de andere om toch ook maar mee te gaan omdat ze hier verder ook niets kunnen en vervolgen wij onze reis naar de grens. Daar aangekomen is het weer betalen voor de shuttlebus over de brug en die laat nog 20 min op zich wachten. Dan is het visa formulieren invullen en pasfoto aanleveren. En zeker niet gehaast zijn terwijl het een eeuwigheid duurt om de stempel te plaatsen en de 35 dollar (ja ze accepteren alleen dollars en als je die niet op zak hebt, tja dan is daar hun wisselkantoor, kassa) +1 dollar extra omdat het weekend is te mogen betalen. Na deze corrupte en trage processen doorstaan te hebben ben ik dan eindelijk in Laos. En natuurlijk ook hier weer alleen tuktuks die veel te veel vragen om je naar het stadje te brengen. Ik leer hier wel een paar Engelsen en Australiërs kennen waarmee in nu in hetzelfde guesthouse slaap. Wij hebben ook samen gegeten vanavond en een aantal gaan dezelfde route doen dus hun kom ik wellicht nog tegen. Laos is verder nog niet echt wat ik verwacht had. Dit stadje stelt weinig voor en vooral omdat vrijwel iedereen hier maar een nachtje slaapt om de volgende dag de Boot naar luang prabang te pakken zijn de prijzen hier relatief hoog. Dit keer heb ik mijn bed net zelf maar verschoond nadat ik aangedrongen had op schone lakens omdat het andere beddengoed er verre van fris uitziet. Aan de muur hangt ook een spinnenweb die er zeker al een paar weken hangt gezien de hoeveel stof. Maar ach ook dat hoort erbij en tot nu gaat mijn reis zonder luxe en met beesten, in tegenstelling van wat veel van jullie vooraf verwachten mij meer dan prima af.
Tot de volgende keer!