Luang prabang

Mijn eerste echte dag in luang prabang heb ik door mijn oordoppen heerlijk uitgeslapen en toen het stadje verkend en wat een plaatje is dit. De oude Franse koloniale huizen zijn schitterend en ook de tempels zien er mooi uit. Het koniklijk paleis valt mij helaas wat tegen en het koninklijk ballet waar ik vanavond heen wilde treed helaas niet op. Maar als ik de foto's van het ballet zie is het eigenlijk niet veel meer dan een loale dansvoorstelling. Door de Franse geschiedenis zijn hier tal van westerse maaltijden te verkrijgen en een bagel met zalm smaakt mij toch een stuk beter dan alle rijst van de afgelopen weken en maakt veel goed. Ik durf ook een massage weer aan en gelukkig is deze weer heerlijk ontspannen. 's avonds is het plan om te gaan bowlen. Helaas heeft een van de twee Nederlandse jongens buikpijn en diarree dus zouden zij bijna niet gaan. Ik vermaak mij ondertussen kostelijk om zijn gecrepeer. Sinds ik de jongens heb leren kennen doen zij mij namelijk al denken aan geer en goor gillend naar huis. Ze zijn zonder enige voorbereiding vertrokken en enigszins wereldvreemd. Zo hoor je bijna om de vijf minuten ik snap niet dat mensen op straat eten, ik doe dat echt niet ik heb namelijk geen vacinaties. En nu met de diarree denkt hij hepatitis te hebben, dat dit via bloedcontact wordt overgedragen ipv via voedsel is irrelevant. Een ander mooi verhaal is hoe zij naar een Thai boks wedstrijd geweest zijn, waarvan iedereen weet dat deze meer uit acteren als uit vechten hier bestaat, maar na afloop zo teleurgesteld zijn dat ze hun geld terug willen. Met filmpjes van badr hari laten ze zien hoe een wedstrijd eruit dient te zien maar te vergeefs. Eentje schijnt zelfs de fooienbak in gedoken te zijn en de politie te hebben gebeld. Toen de politie ter plaatse kwam waren zij op hun beurt verbaast dat de jongens niet overvallen waren of een ander serieus feit wilden melden. Ik hoop dat jullie inmiddels een beetje een beeld hebben over wat voor jongens dit gaat, in ieder geval zijn zij vooral in Azië om te feesten want veel meer verhalen dan dronkenmansverhalen over de plekken waar zij geweest zijn, zijn er niet. Ik vermaak me erg goed met hun, want er wordt genoeg gelachen. Maar goed terug naar het gecrepeer. Hij heeft inmiddels immodium ingenomen en beseft niet dat dit alles verstopt en het probleem van de bacteriën dus niet oplost. Nog meer wanhopig gecrepeer is het gevolg en als laatste wanhoopspoging worden de tabletjes tegen de misselijkheid omhoog gehouden of het slim is om die in te nemen. Ondanks dat dit tabletjes tegen reisziekte zijn laten we hem maar in de waan dat ze vast helpen, lang leve het placebo effect. Uiteindelijk besluit ook hij toch maar mee te gaan naar de bowling en na een redelijk lange tuktuk tocht komen we aan bij de bowling. Een verlate parkeerplaats geeft weinig sfeergevoel van deze place to be maar als wij een tuktuk waar je normaal met 8 man in kunt zitten aan zien komen met zeker 16 dronken Engelsen waarvan er twee op het dak zitten en een andere zelfs uit de tuktuk valt is duidelijk dat we toch echt in de buurt van de bowling moeten zijn. Onder de lampen zitten echt mega muggen die meer weg hebben van hooiwagens. Een paar lokale proberen ze met plastictassen en dozen te vangen, wie weet is gebakken reuzenmug een lokale delicatesse. Ik volg de meute naar de deur en eenmaal binnen is de bowling in geen enkel opzicht wat ik ervan verwacht had. In Nederland hebben sommige bowlingbanen nog weg wat weg van een bruine kroeg. Deze is meer een grote fel verlichte loods of gymzaal zonder dj boot, sfeer, of iets in die trant. Het is vooral functioneel ingericht met een paar lange tafels met plastic kleden erover heen een type voetbalkantine bar met veel flessen bier en wat sporadisch verdeelde ventilatoren. Je zou verwachten dat ze bij deze tafels die erg geschikt zijn voor beerpong en andere drinkspelletjes fanatiek aan het spelen zouden zijn maar nee hoor. Alleen de bowlingbanen zijn druk bezet. De Engelse dames lopen met te kleine broekjes en shirtjes rondjes om de potentiële prooien te observeren. Maar met wat drank is deze plek eigenlijk best prima. Ik leer nog wat nieuwe mensen kennen en een lokale Laotiaan maakt toch wel het meeste indruk. Mega dronken probeert hij een jointje te fabriceren en bij elke keer dat hij het vloeitje letterlijk door drenkt met zijn speeksel schut hij zijn lange haren alsof hij Auditie doet voor andrelon shampoo. Als hij een praatje probeert te maken verteld hij dat hij Vietnamese ouders heeft en zichzelf daarom vietnamazing noemt (spreek uit als vietnamaaaaaaazingggggggggggg). Natuurlijk heb ik weer de lokale dorpsgek. Veel te vroeg (om 2uur) worden wij letterlijk de bowlingbanen uitgezet omdat ze gaan slapen. Ik probeer nog mensen mee te krijgen voor een afterparty en dat lukt aardig helaas duikt de meerderheid bij aankomst gelijk hun bed in of blijft in de tuktuk zitten om door te rijden naar hun eigen hostel. Natuurlijk behalve vietnamazing maar die is zo lam en stoned dat hij vanaf het terras van het hostel al snel de aftocht in zet. Gelukkig, maar.

Mijn tweede dag in luang prabang slaap ik met een kleine kater heerlijk uit en ben ik daarna een zwembad op gaan zoeken om daar een beetje aan mijn kleur te werken. Ondertussen lees ik een boek over de rode khmer. De rode khmer hebben in Cambodja vreselijke dingen gedaan en vele inwoners vermoord. De killing fields die ik wil gaan bezoeken zijn een tastbare herinnering aan deze verschrikkingen. 's avonds loop ik nog een rondje over de avondmarkt en ga ik vroeg slapen want ik wil de volgende morgen vroeg op en de aalmoezenceremonie van de monniken bekijken.

Nadat ik veel te vroeg mijn wekker had gezet om de monniken om 6 uur te bekijken waren de mensen die hen eten verstrekken om 6 uur al aan het opruimen en was ik dus voor niets zo vroeg opgestaan. Om 8:30 zou mijn bus naar vang vieng mij oppikken maar natuurlijk zou dit een half uurtje later worden en ook na een half uurtje was hij er nog steeds niet. Met behoorlijk wat vertraging werden wij door een tuktuk buiten het centrum gereden eerst dacht ik dat de tuktuk misschien kapot was en de Noorse meisjes twijfelden of ze ons per tuktuk naar vang vieng zouden brengen.want in Laos weet je het immers nooit. Na een poosje starte de tuktuk en volgden wij een minivan naar een tempel en daar bleken wij toch per busje verder te reizen. Tijdens de reis hebben wij vrijwel alleen maar haarspeld bochten door de bergen gehad. Sommige bochten waren gewoon bijna 180 graden. Onze chauffeur moet de meest populaire inwoner van Laos zijn want gedurende de zes uur durende rit werd hij vrijwel elke vijf minuten gebeld en dat in een land waarbij de meerderheid niet eens een telefoon heeft. Helaas heb ik omdat ik behoorlijk misselijk was niet echt van het uitzicht kunnen genieten maar bovenop de bochten kenmerkte de tocht zich met een snelheid variërend tussen de 20 en 50 km per uur, geasfalteerde wegen met mega diepe gaten en ongeasfalteerde wegen, of wegen waar ze aan het werk waren en het asfalt verwijderd werd of juist aangelegd. In tegenstelling tot in Thailand waar alle koeien de hele dag in de felle zon aan een touwtje staan lopen hele kuddes hier vrij rond en is het dus toeteren geblazen. Langs de weg leken sommige kinderen ook geweren vast te hebben. Maar wat ik van het uitzicht zag was prachtige bergen, diepe dalen en groene jungle.